Θέλω να ακούσω ένα παράξενο τραγούδι

Κατά την προσωπική μου άποψη ο Παυλίδης είναι ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς. Έχει μια απίστευτη ικανότητα να δημιουργεί εικόνες, να λέει ιστορίες. Ίσως αυτό να οφείλεται στην κληρονομικότητα, ο παππούς του ήταν βλέπετε παραμυθάς.

"Θά΄θελα νά' μουν σαν εσένα,
ιστιοφόρο με τα πανιά του απλωμένα,
αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα,
σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα"

Το Σάββατο το βράδυ, μετά από ένα χρόνο, τον είδα πάλι live. Χόρεψα και συγκινήθηκα. Πέρασαν τα χρόνια και όμως ακόμα τα τραγούδια του με αγγίζουν, είναι τρομερά ιντριγκαδόρικο για μένα το γεγονός αυτό. Μάλλον όμως δεν είμαι μόνος, όσο πιο πίσω στο χρόνο μας ταξίδευε τόσο ο κόσμος γούσταρε.

"Το είπε παλιά και ο μάγκας που δήλωσε θεός,
χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει"

Πόσα χρόνια είχα να ακούσω τον παραπάνω στίχο άραγε; Ήταν σα χτες θαρρείς που το άκουγα από την κασσέτα στο walkman ενώ η υπόλοιπη παρέα έκανε μπάνιο στη θάλασσα. Σήμερα με λίγους από εκείνους κρατώ επαφές, παίζουν όλες οι πιθανές δικαιολογίες, ο χρόνος, η ζωή, τα ενδιαφέροντα, οι έρωτες.

Είναι ίσως το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μουσικής αυτή η χρονική συσσώρευση που λαμβάνει χώρα στις συναυλίες. Τραγούδια που τα έχεις συνδυάσει με συγκεκριμένες καταστάσεις, πρόσωπα, εποχές, τώρα τα ακούς υπό άλλο πρίσμα, άλλοτε η μαγεία χάνεται για πάντα και άλλοτε μια γλυκιά νοσταλγία σε επισκέπτεται.

"Μπορεί στα αλήθεια τσιριτρό να πει όλοι με λένε χαζό,
γιατί όπως στήσει την παγίδα του με πιάνει,
ίσως σημαίνει τσιριτρί εγώ είμαι ένα χαζό πουλί
εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει"

Η αποχώρηση του από τα Μωρά Στη Φωτιά είναι ένα από τα πιο καυτά κουτσομπολιά των λίγων, ήταν άραγε όντως μια γυναίκα η αιτία για να χαλάσει η φιλία τους με τον Σαλβαδόρ;
Ύστερα από μια απουσία στο εξωτερικό επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και δημιουργεί τα Ξύλινα Σπαθιά τα οποία και θα αποτελέσουν τον τρίτο πόλο μαζί με τις Τρύπες και τα Διάφανα Κρίνα. Συχνά πολλοι κατηγορούσαν ως φλώρους όσους άκουγαν Σπαθιά και ως καταθλιπτικούς όσους άκουγαν Κρίνα, οι Τρύπες είχαν πάντα ευρύτερη αποδοχή. Ο Παυλίδης σε κάθε ευκαιρία δήλωνε πως η μουσική του είναι ποπ, λέξη ταμπού για τους ψαγμένους ακροατές για τους οποίους το ροκ λειτουργούσε ανέκαθεν ως κολυμπήθρα.

"Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα,
ώσπου να αρχίσω πια να σε εμπιστεύομαι,
ώσπου να πάψω να φοβάμαι,
μου είχες πει πως θα έρθει κάποια μέρα,
ότι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι,
τώρα αρχίζω και θυμάμαι"

Το Λιωμένο Παγωτό είναι πολύ ψηλά στη λίστα με τα τραγούδια που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές, άσχετα αν τις περισσότερες δεν αποτέλεσε επιλογή μας. Παρόμοια ιστορία, όπου το τραγούδι ξεπερνάει το δημιουργό και πια χάνει την αξία που είχε για αυτόν και τον κάνει να νιώθει άβολα καθώς το κοινό επιμένει να ζητά να ακούσει αυτό το Ένα κομμάτι, όπως συνέβη και με το Creep των Radiohead. Αυτό που θα ήθελα ίσως θα ήταν να ακούσω μια άλλη προσέγγιση του ίδιου τραγουδιού από τον ίδιο τον δημιουργό του.

"Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει,
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει,
θυμίσου τότε που σε άφησαν μονάχο
το σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,
το βράχο που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς"

Δεν αλλάζουν πολλά με τη διάλυση των Σπαθιών, πάντα εκείνος ήταν ο πρωταγωνιστής, όπως και ο Αγγελάκας στις Τρύπες. Εκτίμησα τότε το γεγονός πως ποτέ δεν έγινε προσπάθεια να πλασαριστεί, μέσα από μια παρένθεση δίπλα στο όνομά του, η προέλευσή του από τα Σπαθιά. Κάτι που ακόμα και μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής δεν δίστασαν να κάνουν (εκτός και αν η ευθύνη βαραίνει απόλυτα τους μάνατζερ και τους διοργανωτές).

Βέβαια, αντίθετα με τον Αγγελάκα, επέλεξε (αν εξαιρέσει κάποιος τη μικρή απόκλιση με το ακουστικό Αφού λοιπόν ξεχάστηκα) να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο έκφρασης. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τον κατακρίνω γι'αυτό. Το συζήταγα με τον Α. και μου εξέφραζε τις ενστάσεις του περί της μουσικής αν και παραδεχόταν την ομορφιά των στίχων. Ίσως η αλήθεια να είναι όπως τις περισσότερες φορές κάπου στη μέση.

"Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν θα τα κάνουν όλα σκόνη
θα έρχεται εκείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και να τραγουδάει τάχα
ότι θα έρθω από μακριά και εγώ σε λίγο
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα
αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα
θα λέω ψέματα πως δεν θα ξαναφύγω."

Μετά τη συναυλία ένα βρώμικο στο σταθμό Λαρίσης με το ψωμάκι ψημένο στα κάρβουνα και επιστροφή στο σπίτι. Ο αέρας είχε μια μυρωδιά από παλιά.

"Θέλω να ακούσω ένα παράξενο τραγούδι που να λέει
για ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στην παραλία,
για μία βόλτα με μια παρέα που δε χρειάζεται κανείς τους να μιλάει
μονάχα ο καθένας να κοιτάζει όπου γουστάρει"