Σα σήμερα, δύο χρόνια πριν

Η ιδέα για τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου μου ήρθε ένα πρωί, σα λαμπάκι, ίσως και να το ονειρεύτηκα. Ήταν μια εικόνα αρκετά στρογγυλή και διάφανη, σαν το μυαλό μου να την επεξεργαζόταν στα παρασκήνια από καιρό θαρρείς.
Από την ιδέα στην υλοποίηση μεσολάβησε καιρός. Αφορμή στάθηκε ένα ποίημα του Λειβαδίτη, το οποίο και δικαιωματικά αποτέλεσε την πρώτη ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο στις 23 Μαρτίου του 2010.

"Πρέπει, οπωσδήποτε, ν'αλλάξω ζωή, αλλιώς
είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτήν την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ
λιγότερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις - μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε ,αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί..."

Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια
πέθανε.

(Βιογραφία - Τάσσος Λειβαδίτης)

Από τότε πέρασαν δύο χρόνια. Οι πρώτες αναρτήσεις μικρές, δειλές, απόλυτα προσωπικές. Ένιωθα πως ήταν νωρίς για να μιλήσω γι'αυτό, ήθελα να πάρει πρώτα μορφή, ήταν η πρώτη μου απόπειρα να μετατρέψω τον προφορικό λόγο σε γραπτό. Προφορικά πάντα διατηρούσα το ιστολόγιο αυτό.

Σιγά σιγά βρήκα τη φωνή μου, οι αναρτήσεις ολοκλήρωναν την εμπειρία, έδιναν άλλη διάσταση σε ό,τι έβλεπα, διάβαζα και άκουγα. Συνειδητοποίησα πως το μπλογκ πρωτίστως απευθυνόταν σε μέναν τον ίδιο, σαν ένα ημερολόγιο υποστηρικτικό στην ασθενή μου μνήμη. Είναι σημαντική (για μένα) η διαδικασία σύνταξης της κάθε ανάρτησης, οι αποσπασματικές σκέψεις έρχονται να δέσουν με τη στιγμή και το συναίσθημα, ολοκληρώνουν την εμπειρία.

Δεν είναι όμως μόνο οι αναρτήσεις, είναι όλο το στήσιμο. Αν εξαιρέσει κάποιος το χώρο που μου παραχωρεί η google, όλα τα υπόλοιπα φέρουν τη δική μου σφραγίδα, από το χρώμα και το όνομα μέχρι τη μικρότερη ή μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Είναι όμορφο το συναίσθημα να βλέπεις μια αρχική ιδέα να παίρνει σάρκα και οστά, σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα. Δεν ήταν όλες οι μέρες εύκολες, υπήρξαν και εκείνες οι γεμάτες αμφιβολία και ματαιότητα, οι απαιτούμενες παύσεις. Όλα είναι στο πρόγραμμα.

Με το πέρασμα του καιρού και την αύξηση των αναρτήσεων όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρέθηκαν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα σε αυτή τη μικρή στεριά του απέραντου διαδικτύου. Δεν είναι τόσο τα συνολικά χιτς που με κάνουν χαρούμενο (ψεύτης όποιος το αρνηθεί) όσο η δημιουργία μόνιμων σχέσεων, άνθρωποι που δεν τους γνωρίζω και οι οποίοι επισκέπτονται συστηματικά το μπλογκ.

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια, δίπλα σε όλα όσα έζησα στέκει και ετούτο εδώ το ιστολόγιο. Το πιο σημαντικό είναι να μη θέτεις περιορισμούς σε αυτό που αγαπάς, να μην το περιορίζεις με αχρείαστα πρέπει και εγώ αγαπώ να γράφω για ό,τι είδα, διάβασα και άκουσα.

υ.γ Την πρώτη επέτειο την προσπέρασα γιατί ξεχάστηκα...!