Η δίνη που στο διάβα της συναντά ένα φύλλο, το παρασύρει, το σηκώνει ψηλά, ψηλότερα από το κλαδί από το οποίο κάποτε έπεσε, του χαρίζει μια πανοραμική άποψη του κόσμου, υποψία εξουσίας. Το φύλλο όμως τρέμει, όχι μόνο λόγω του ψυχρού ανέμου αλλά και από τον ίλιγγο που το ύψος προκαλεί, το φοβίζει η πτώση, η επιστροφή στο αδιάφορο χώμα.
"Σημασία έχει να βρίσκεται κανείς στη σωστή πλευρά, καθησυχάζει τον εαυτό του κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με τον κυνισμό και την αδιαλλαξία ορισμένων. Δεν πέτυχε να φτάσει ως εδώ για να αρχίσει τώρα να φέρεται σαν κάτι βλάκες που παίρνουν τον εαυτόν τους τόσο σοβαρά, ώστε θεωρούν υποχρέωσή τους να αλλάξουν τον κόσμο, αδιαφορώντας για το συμφέρον τους. Δικαίωμά τους βέβαια να πιστεύουν ό,τι θέλουν, ο ίδιος δεν συμμερίζεται την σκληρότητα με την οποία λέγεται πως φέρονται σε όσους απ' αυτούς συλλαμβάνονται και είτε φυλακίζονται είτε εξορίζονται στα ξερονήσια, μα δε σκοπεύει να υπερασπιστεί ιδέες που απειλούν να καταστρέψουν όσα επιθυμεί να αποκτήσει με τον ιδρώτα του. Αυτή υπήρξε ανέκαθεν η πρακτική του και ως τώρα αποδείχθηκε σωστή."
Ο Ισίδωρος Γεωργίου είναι νέος, μορφωμένος και φιλόδοξος. Από τη μια μέρα στην άλλη καταφέρνει να αλλάξει κοινωνικό status και από καθηγητής νοηματικής, που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, αναλαμβάνει την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων στη νοηματική. Είμαστε στο 1970. Ο Ισίδωρος Γεωργίου όμως αδιαφορεί τελείως για την πολιτική, έχει ένα τεράστιο εγώ να θρέψει. Όμως ότι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο..
Ο Τζαμιώτης δε φέρνει κάποιο καινούργιο στοιχείο για την εφταετία. Επιλέγει να τοποθετήσει την ιστορία του σε αυτό το ιστορικό-πολιτικό πλαίσιο με σκοπό να φέρει στα άκρα τον ήρωα του. Η ατομική ευθύνη φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ για την πλειοψηφία των αναγνωστών υπό συνθήκες, τις οποίες η ιστορία έχει προλάβει να σκιαγραφήσει με χρώματα μελανά.
Ο συγγραφέας αποφεύγει μαεστρικά τις κοελικές φιλοσοφίες για άκοπες επιτυχίες και επιμένει να διατηρεί στον πυρήνα του έργου του την ατομική ευθύνη. Ένα από τα ελάχιστα μυθιστορήματα που, αν και λαμβάνουν χώρα εκείνα τα χρόνια, δε διαθέτουν υπερήρωες, αλλά αντίθετα διαθέτουν ανθρώπους μικρούς με πάθη, αδυναμίες, φιλοδοξίες, ανθρώπους που αδιαφορούν για τις συνθήκες όσο το εγώ τους στέκει ασφαλές έξω απ'αυτές. Ο συγγραφέας δείχνει να εκφράζει ένα σύγχρονο κοινωνικό προβληματισμό και, μάλλον, δεν είναι τυχαίο πως οι πρωταγωνιστές σχετίζονται επαγγελματικά με την τηλεόραση.
Ο τρόπος γραφής του Τζαμιώτη είναι ιδιαίτερος και προσωπικός με κύριο γνώρισμά του τη χαρακτηριστική σύνταξη στο λόγο του. Η επιλογή του να αποκαλεί συνεχώς τα πρόσωπα του έργου του με το ονοματεπώνυμό τους προσδίδει πότε μια ένταση και πότε έναν τόνο γελοίου στο κείμενο.
Η εφεύρεση της σκιάς είναι το τελευταίο χρονολογικά μυθιστόρημα του Τζαμιώτη και εκδόθηκε το 2008, τέσσερα χρόνια πριν. Τη φετινή χρονιά το όνομά του ενεπλάκη στη συζήτηση περί "αυθεντικότητας" του σεναρίου της ταινίας Άλπεις του Λάνθιμου λόγω της ομοιότητός της με τη νουβέλα του Παραβολή.
Εδώ μπορείτε να βρείτε μια παλιότερη ανάρτηση σχετική με το έργο του Τζαμιώτη.
Εκδόσεις Καστανιώτη.
κάνε ανάρτηση και γράψε ΟΧΙ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, Η παλιά διεπαφή του Blogger να ΜΗΝ καταργηθεί τους επόμενους μήνες.