Το 2009, τάραξε τα νερά με την ημι-αυτοβιογραφική ταινία Σκότωσα τη μητέρα μου. Γεννημένος το 1989, έχει ήδη στο ενεργητικό του τρεις μεγάλου μήκους ταινίες, ενώ σύντομα θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα της επόμενης. Ο λόγος για το παιδί θαύμα του γαλλόφωνου καναδικού σινεμά, Xavier Dolan. Δημιουργός με φανατικούς θαυμαστές και πολέμιους.
Ο Λορένς είναι καθηγητής λογοτεχνίας και συγγραφέας, διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής του και συγκατοικεί με την κοπέλα του, Φρεντ. Ο Λορένς ανέκαθεν ένιωθε γυναίκα φυλακισμένη σε αντρικό κορμί, ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Η σχέση του με τη Φρεντ θυελλώδης, γεμάτη πάθος. Η αναζήτηση της ηδονής διαρκώς επίκαιρη για ένα ζευγάρι που ωθεί στα άκρα κάθε πτυχή της κοινής του ζωής. Όταν ο Λορένς εξομολογείται στη Φρεντ το μυστικό του, όλα γίνονται πιο δύσκολα. Εκείνος θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες της επιλογής να ζήσει σύμφωνα με τα πραγματικά του θέλω, ενάντια σε προκαταλήψεις και εχθρικά βλέμματα. Εκείνη έρχεται αντιμέτωπη με την ξαφνική κατάρρευση της πραγματικότητας. Μια ερωτική ιστορία ιδωμένη από δύο οπτικές γωνίες.
Στο πλέον φιλόδοξο πρότζεκτ της μικρής του καριέρας, ο Ντολάν τα καταφέρνει υπέροχα. Με ωριμότητα εντυπωσιακή για την ηλικία του αποφεύγει τις κακοτοπιές και παραδίδει ένα φιλμ ιδιαιτέρως προσωπικό που όμως δεν πάσχει από δημιουργική ωραιοπάθεια. Πραγματεύεται με επιτυχία ένα θέμα αρκετά επίφοβο να αποπροσανατολίσει και να οδηγήσει σε μονοπάτια εμμονικά. Ενσωματώνει το κιτς και παραθέτει τη πραγματικότητα με τις κωμικοτραγικές της πλευρές. Αδιαφορεί για την πρόκληση, την κενή και στείρα, καταφύγιο συχνά της ανασφάλειας και της έλλειψης ταλέντου. Απαράμιλλη ικανότητα σοφής διαχείρισης πρωτίστως της ίδιας του της φαντασίας που μοιάζει οργιώδης. Ο Ντολάν έχει μια ιστορία για να πει, γιατί πάνω και πρώτα απ' όλα το Λορένς για πάντα είναι μια δυνατή ιστορία αγάπης. Τα υπόλοιπα έπονται.
Η τεχνική αρτιότητα αποτελεί σίγουρα σύμμαχο στο όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη και ο, γεννημένος στο Κεμπέκ, Ντολάν έχει την τύχη να πλαισιώνεται από ιδιαίτερα ταλαντούχους συνεργάτες. Το αποτέλεσμα ορατό από την πρώτη κιόλας σκηνή. Φωτογραφία αψεγάδιαστη που φανερώνει την ποπ διάθεση, εντυπωσιακά κάδρα και φανταστικό ρεπεράζ. Μουσικές επιλογές που σου καρφώνονται στο μυαλό, ντύνουν τις μουσικές σεκάνς που παρεμβάλλονται. Ερμηνείες εύστοχες δίχως υπερβολές. Ο Ντολάν σε ρόλο μαέστρου επιβλέπει και σκηνοθετεί.
Διαφωνώ με την άποψη της αλμοδοβαρικής επιρροής στο έργο του Ντολάν. Προφανώς και θα έχει υπόψιν του τις ταινίες του αλλά έχει καταντήσει λίγο μονότονο όλες οι ταινίες φύλου να θεωρούνται πνευματικά παιδιά του Ισπανού σκηνοθέτη. Κατά την ταπεινή μου άποψη οι βασικές επιρροές του Καναδού δημιουργού βρίσκονται στο γαλλόφωνο κινηματογράφο και ιδιαίτερα στις ταινίες του σπουδαίου Sébastien Lifshitz.
Φαντάζομαι πως η τρίωρη διάρκεια και το θέμα αποτέλεσαν τον κύριο λόγο της χλιαρής υποδοχής της από το ελληνικό κοινό. Κρίμα, γιατί ήταν μια πραγματικά ιδιαίτερη ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου