Η στιγμή να πεις αντίο

Ξύπνημα από ύπνο βαθύ, το χέρι - μαθημένο πια - αναζητά το ρολόι, η εικόνα μετά από λίγο σταθεροποιείται, η αναγραφόμενη ένδειξη αρχικώς δε σημαίνει τίποτα, απαιτείται μια ελάχιστη νοητική συνδρομή. Είναι νωρίς, πολύ νωρίς. Το χρονικό αντικείμενο αφήνεται άτσαλα, το κορμί συμμετέχει στην απαξίωση πραγματοποιώντας ημικυκλική περιστροφή. Η απαίτηση είναι μία: επιστροφή στο σπίτι του ύπνου ξανά.

Οι στιγμές περνούν, ο εκνευρισμός εμφανίζεται. Γίνεται ξεκάθαρο πως θα απαιτηθεί προσωπική συμμετοχή στη διεκδίκηση της πολυπόθητης επιστροφής, ο διακόπτης ενεργοποιεί τον φωτισμό. Πάλι από την αρχή.

Μου συνέβη ακόμη μια φορά τον τελευταίο καιρό.

Ο εκνευρισμός εντείνεται, η αντίστροφη μέτρηση για το οριστικό πρωινό ξύπνημα αμείλικτη. Φέρνω τον υπολογιστή στο κρεβάτι, ελπίζω το φως της οθόνης να αποδειχθεί αρκούντως υπνωτιστικό, μάταια. Μια φυσική τάση με ωθεί να διαβάσω αντί να χαζεύω ψηφιακώς, κάτι όμως με σταματά από το να επιστρέψω στο βιβλίο μου, παράξενη σύγκρουση.

Νιώθω αμήχανα καθώς - ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά - η καταφυγή στην ανάγνωση δε γίνεται ομαλά. Το βιβλίο το έχω να στέκει εδώ δίπλα μου, του ρίχνω πλάγιες ματιές καθώς οι σελίδες του δικτύου φορτώνουν. 

Ξαφνικά το φωτάκι ανάβει, είναι η στιγμή να πω αντίο.

Σηκώνομαι και πηγαίνω προς τη βιβλιοθήκη, μια γλυκιά αγωνία με κυκλώνει, ένα άγχος στην αναζήτηση του επόμενου, νιώθω ήδη ελεύθερος. Επιστρέφω μαζί του στο κρεβάτι.

Δεν κοιμήθηκα.



υ.γ Τρία βιβλία έχω παρατήσει στην ενήλικη αναγνωστική ζωή μου. Πολύ περισσότερα είναι εκείνα που με έχουν παρατήσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση.