Κάποιοι άνθρωποι

Δεν πρόκειται για ρηξικέλευθη παρατήρηση, όμως αλήθεια, σε μια εποχή όπως η σημερινή, νιώθω πως τα προφανή είναι εκείνα που πρέπει να επαναλαμβάνουμε, σαν προσευχή. Επαναλαμβάνω λοιπόν: υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που βγάζουν στην επιφάνεια το καλύτερο εγώ μου, αυτό που εγώ θεωρώ, απόλυτα υποκειμενικά, το καλύτερο εγώ μου· υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι είναι περισσότεροι, πάντα θα είναι περισσότεροι, που με βυθίζουνε στον πάτο. Εκείνοι, οι άλλοι, δεν έχουν σημασία. Όχι, δεν πρέπει να τους αποφεύγω, όχι ότι θα τα κατάφερνα ακόμα και αν προσπαθούσα, είναι τα γνωστά αντιπαραδείγματα, οι ανακλαστήρες εκείνου που δεν θέλω να είμαι, να γίνω ή να καταντήσω, για να το πω ακριβώς όπως το σκέφτομαι. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους θέλω να μοιραστώ όσα -λίγα ή πολλά, τι σημασία έχει;- έχω ζήσει, να μοιραστώ τη συγκίνηση, την έκπληξη, το πάθος και την ακραία, αβάσταχτη λύπη. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με αφήνουν μαγεμένο ν' ακούω τις ιστορίες τους, τα δικά τους -λίγα ή πολλά, τι σημασία έχει;- επιτεύγματα, χωρίς τον φόβο ότι θα ξεράσω στην πρώτη υποψία άνω τελείας: ξέρεις; εγώ εκείνο, ή ξέρεις; εγώ το άλλο. Εκεί που ο ανταγωνισμός σκεπάζει τα πάντα διά της απουσίας του. Κάποιοι άνθρωποι που παρέα νιώθουμε ασήμαντοι, κοντά -αλλά και τόσο μακριά- στη συνείδηση του μεγέθους μας στο άπειρο σύμπαν. Τέτοιους ανθρώπους γνωρίζω.

Το μπλογκ -αφού εδώ βρισκόμαστε τώρα- είναι ένας μόνο τόπος. Ο δικός μου μικρόκοσμος μεγαλώνει αργά και σταθερά, χωρίς να στοχεύει στην επικράτηση, αντίθετα, επιδιώκει την αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο, τον επαναπροσδιορισμό, τη σύγκριση, τη διαρκή υπενθύμιση: όχι σαν εκείνους, όχι. Και ας χάνουμε συμμάχους κάθε μέρα. Δεν είμαι καλός στη στατιστική. Σίγουρα δεν είμαι. Όμως, ακόμα και αν ήμουν, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να προσεγγίσω την αναλογία ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους και σε εκείνους τους άλλους, το ένα προς χίλια μοιάζει μάλλον υπέρμετρα αισιόδοξο. Όμως, αυτό το ποσοστό, το ελάχιστο αυτό ποσοστό είναι που με κρατάει εδώ και εδώ, παρά τη συχνή δυσανεξία στη βλακεία, τη δηθενιά και την επέλαση σε βάρος του προσωπικού μου χώρου. Αυτή η δημόσια έκθεση πέρα από τα μετρήσιμα μεγέθη της έχει και εκείνη την ανεκτίμητη αξία, της ανθρώπινης επαφής, της πραγματικής επαφής, της ειλικρινούς.

Διαβάζω ξανά τις δύο αυτές παραγράφους. Ακροβατώ ανάμεσα στη λογοκρισία του προσωπικού και την αποστολή του παρόντος για επιμέλεια -ένα από τα επόμενα κείμενα θα είναι ακριβώς γι' αυτό: για την επιμέλεια· ακόμα κάτι προφανές, ακόμα κάτι αναγκαίο να επαναλαμβάνεται αδιάκοπα και συνεχώς. Σκέφτομαι πως απλώς θα μπορούσα να πάρω μια αγκαλιά κάποιους ανθρώπους και αυτό το κείμενο να μείνει ένα πρόχειρο. Ας σταματήσω εδώ.