Αυτό το κείμενο θα ήταν γιορτινό. Σήμερα το μπλογκ σβήνει δέκα κεράκια. Ναι, υπάρχει η άποψη ότι αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είναι γιορτινό, καθησυχαστικό, ένας ύμνος στην κανονικότητα, μια ευχαριστία στη μοίρα που μας έκλεισε σπίτια μας και τώρα μπορούμε όλη μέρα να διαβάζουμε και να βλέπουμε ταινίες. Και να, η ευχή μας έγινε πραγματικότητα. Τίποτα δεν χρειάζεται να κάνουμε, απλώς να μείνουμε σπίτι και όλα θα πάνε καλά, έτσι λένε, και ολοένα και απαγορεύουν πράγματα, ενώ, από την άλλη στέκουν εκείνοι που επιμένουν να λένε πως είναι μια απλή ίωση, πως δεν έχει και τόση μεγάλη θνησιμότητα. Το γιορτινό αυτό κλίμα θα επέτεινε η αύξηση της επισκεψιμότητας, ο κόσμος μένει σπίτι και επισκέπτεται ψηφιακά τη γειτονιά αυτή. Αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είναι γιορτινό, το μάρκετινγκ απαιτεί αισιοδοξία και χαμόγελο, τα πάντα είναι μια καλή ευκαιρία, άλλωστε. Δεν το λένε λίγοι αυτό.
Αυτό το κείμενο δεν μπορεί να είναι γιορτινό. Όχι από μιζέρια. Αλλά από φόβο. Το κείμενο αυτό γράφεται υπό το καθεστώς φόβου. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Κάνω διάφορες σκέψεις αλλά ως μη ειδικός τις κρατώ για τον εαυτό μου. Και ας είμαι από εκείνους τους τυχερούς για καταστάσεις όπως αυτή. Τυχερός γιατί έχω σπίτι. Τυχερός γιατί δεν ανήκω σε κάποια ευπαθή ομάδα. Τυχερός γιατί τα τελευταία χρόνια με απασχολώ κυρίως από απόσταση. Τυχερός γιατί δεν ζω στη μεγάλη πόλη πια. Τυχερός γιατί η θάλασσα φαίνεται από το παράθυρο. Τυχερός γιατί τα βουνά δεν έχουν ποτέ πολυκοσμία. Παρ' όλα αυτά, φοβάμαι.
Δεν διαβάζω γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, διαβάζω γιατί είναι το καλύτερο που έχω να κάνω. Αυτό που κάνω από παιδί. Η αποκοπή από την πραγματικότητα. Προσπαθώ να ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου, σαν να είναι όλα όπως πριν. Προσπαθώ γιατί, εκτός από τον ευνόητο λόγο, έχω ανάγκη τη ρουτίνα. Πως όλα πάνε καλά. Πως μπορούμε ακόμα να ασχολούμαστε με βιβλία και ταινίες. Πως αύριο, όταν όλα αυτά θα έχουν περάσει, όλα αυτά θα μας βοηθήσουν να γλείψουμε τις πληγές μας.
Κάποτε μου ζήτησαν να μιλήσω σε κάποιους σπουδαστές σχετικά με το ιστολόγιο αυτό. Το κείμενο ξεκινούσε έτσι: Δεν
αποδέχτηκα, μάλλον, ποτέ το γεγονός πως
η μητέρα μου - ίσως να είπα μάνα, αλλά τι
σημασία έχει άραγε η προσκόλληση στην
τυπική μετατροπή του προφορικού λόγου
σε γραπτό; - σταμάτησε να μου διαβάζει
για να κοιμηθώ. Αυτό της είπα και εκείνη
γέλασε, και εγώ γέλασα με μένα, ήταν μια
σκέψη της στιγμής, απόπειρα απλοποίησης
του ερωτήματος: εσύ γιατί διαβάζεις; Δέκα
χρόνια μετά, χίλια εκατό κείμενα μετά, σήμερα. Και μοιάζει με χτες. Κάποτε με
ρωτούσαν πότε προλαβαίνω και διαβάζω, ύστερα πού βρίσκω τα χρήματα για
να διαβάζω, τώρα πού βρίσκω το μυαλό και τη συγκέντρωση. Δεν μπορώ να
κάνω αλλιώς. Θυμηθείτε, όταν ήσασταν πολύ μικροί και μικρές, πώς έκανε πιο υποφερτό το σκοτάδι μια ιστορία, θυμάστε;
Θερμά συγχαρητήρια. Σου εύχομαι να τα εκατοστήσεις και κάθε δημοσίευση σου να είναι καλύτερη και πιο επιτυχημένη από την προηγούμενη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πολύ περήφανη για σένα διότι βλέπω να συνεχίζεις αυτό που από πολύ μικρούλης έκανες να συνεχίζεις και να φέρνεις πάντοτε εις πέρας όλα τα όνειρα και τους στόχους που άρχιζες.
Εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία στα όνειρα και στους στόχους σου και να θυμάσαι πάντα ότι ο ήλιος είναι πιο φωτεινός έπειτα από κάθε συννεφιά. Σε αγαπώ πολύ.
Ολόθερμες ευχές για μακροημέρευση του μπλοκ και πολλά συγχαρητήρια για όσα έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το κείμενο είναι γιορτινό. Γιατί στο τέλος οι λέξεις είναι αυτές που μένουν και τα νήματα ήδη έχουν ακολουθηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το κείμενο είναι γιορτινό. Γιατί ακόμα κι αν -απόψε κιόλας- το blogger.com σταματούσε αναπάντεχα τη λειτουργία του, οι επαίσθητοι ψυχικοί -και συνάμα συναισθηματικοί- κυματισμοί του θα συνεχίζουν αέναα τη διαδρομή τους σε μέρη κι ανθρώπους που ούτε καν εμείς με τη ζωηρή μας φαντασία, δε θα ήμασταν ικανοί να ταξιδέψουμε ποτέ.
Αυτό το κείμενο είναι γιορτινό. Γιατί αγαπήσαμε και κατανοήσαμε βαθιά -ή τουλάχιστον το προσπαθήσαμε- όλους τους Γκιόργκι Κόριμ αυτού του κόσμου.
Αυτό το κείμενο είναι γιορτινό. Γιατί ναι, θυμόμαστε.
Χρόνια πολλά, πέρα από τα ερείπια.
Χρόνια πολλά!! Το βιβλίο ήταν πάντα κααφύγιο, στηριγμα, φίλος... πώς θα μπορούσε τώρα να είναι αλλιώς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά! Δεν είμαι καιρό εδώ μέσα, αλλά ό,τι γράφεις είναι ειλικρινές και όμορφο με το δικό του τρόπο. Ας είναι ό,τι είναι ενα ποστ! Χρόνια πολλά :)
ΑπάντησηΔιαγραφή