Πέρυσι τέτοια εποχή είχα επιλέξει να διαβάζω μόνο ελληνική λογοτεχνία, σαν εμμονή έμοιαζε αυτή η προσπάθεια να πετάξω τον μεταφραστή έξω από την αναγνωστική εξίσωση, από την άλλη όμως είχα την τύχη να γνωρίσω αξιόλογους συγγραφείς και όμορφα βιβλία για τα περισσότερα εκ των οποίων υπάρχουν σχετικές αναρτήσεις εκείνης της περιόδου στο ιστολόγιο αυτό.
Το θαύμα της αναπνοής, είναι ένα από εκείνα τα όμορφα βιβλία. Εδώ και καιρό ήθελα να επιστρέψω στον ιδιαίτερο κόσμο του Δημήτρη Σωτάκη, και έπραξα σοφά.
Το σκηνικό που χτίζει και σε αυτό το βιβλίο είναι καφκικό, οι καταστάσεις αναβλύζουν παράλογο. Η γλώσσα του είναι (μάλλον επί τούτου) απλή, χαρακτηριστικό το οποίο οξύνει τόσο το καφκικό όσο και το παράλογο.
Ο ήρωας είναι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος που εργάζεται σε ένα γραφείο. Για να σπάσει την εργασιακή ρουτίνα και να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο του συμμετέχει στην ερασιτεχνική χορωδία του πολιτιστικού κέντρου της περιοχής του. Όταν μια μέρα ο πρόεδρος του κέντρου του κάνει δριμύτατες παρατηρήσεις σχετικά με ένα φάλτσο του κατά την τελευταία πρόβα δεν μπορεί (και πώς θα μπορούσε άλλωστε;) να αντιληφθεί πως αυτό του το "λάθος" θα του επηρεάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό την ζωή...
Είναι παράξενο το συναίσθημα που σου προκαλούν τα βιβλία σαν και αυτό, θα μπορούσες να το αποκαλέσεις απόλαυση άραγε; Σου βάζει δύσκολα επειδή ακριβώς σε θέτει αντιμέτωπο με κάτι απλό και παράλογο. Μια παραφωνία ενός ερασιτέχνη του καταστρέφει την ζωή, τρόμος χωρίς την ανάγκη της σχετικής μουσικής.
Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο γράψιμο και στη μουσική.
Εκδόσεις Κέδρος.
υ.γ. Θυμήθηκα ακόμα ένα όμορφο βιβλίο με αντίστοιχο κλίμα, το "100 μέτρα κάτω από το γέλιο" του Αστέρη Αστεριάδη από τις εκδόσεις Χαραμάδα που είχα διαβάσει παλιότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου