Το παιδί και το ποδήλατο (2011)

Οι αδερφοί Νταρντέν, ίσως οι πιο αγαπημένοι δημιουργοί των κινηματογραφικών φεστιβάλ, που ειδικά στις Κάννες δεν παραμελούν να τους βραβεύουν σχεδόν σε κάθε τους παρουσία, ίσως επειδή είναι γαλλόφωνες οι ταινίες τους αν και οι ίδιοι Βέλγοι, επανέρχονται με τη νέα τους ταινία στην οποία κεντρικός ήρωας είναι πάλι ένας πιτσιρικάς, déjá vu.

Με γοητεύουν οι εμμονές των δημιουργών, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως σε αυτές εγκυμονεί συχνά ο κίνδυνος της άνευρης επανάληψης. Το παιδί και το ποδήλατο έχει όλα τα στοιχεία που συναντάμε στις ταινίες των αδερφών Νταρντέν (καλοδουλεμένο σενάριο,σφιχτή και λιτή σκηνοθεσία, λειτουργική φωτογραφία, καλές ερμηνείες) λείπει όμως η ψυχή από το δημιούργημα. Δεν με ενόχλησε η επιμονή τους στην παιδική ηλικία τόσο όσο το προβλεπόμενο σενάριο, ειδικά στο δεύτερο μέρος, μετά το διάλειμμα. Το υποψιάστηκα από την αρχή, όταν από την πρώτη σκηνή οι δημιουργοί αποφασίζουν να πιάσουν από τον λαιμό τον θεατή, να του κόψουν την ανάσα. Είναι συναισθηματικός εκβιασμός όταν θέτεις, σε ένα προβλεπόμενο σενάριο, την αγωνία ενός παιδιού που ψάχνει τον πατέρα του απέναντι στον θεατή, είναι σα να του ζητάς να ταυτιστεί με το ζόρι με το καημένο το ορφανό.

Ας πούμε και δυο λόγια για την υπόθεση. Ο μικρός Σιρίλ ζει στην πρόνοια αφότου ο πατέρας του τον εγκατέλειψε. Κάποια στιγμή το σκάει από το ίδρυμα και επιστρέφει στην πολυκατοικία που έμενε ο πατέρας του, εκεί συναντά την Σαμάνθα η οποία θα ψάξει και θα βρει το χαμένο ποδήλατο του μικρού κάτι το οποίο θα αποτελέσει την αφορμή για να αναπτυχθεί ένας δεσμός μεταξύ τους.

Αν δεν έχετε δει κάποια ταινία των αδερφών Νταρντέν, σας παρακαλώ να μην επηρεαστείτε από μια κακή τους στιγμή και να δείτε κάτι από τα παλιά, ίσως την Υπόσχεση ή το Παιδί, είναι κρίμα γιατί έχουν στο ενεργητικό τους πολύ καλές ταινίες και ίσως γι'αυτό μου βγήκε τόσο φορτισμένη η ανάρτηση.

Και μπορεί η ταινία να μην μου άρεσε όμως στον κινηματογράφο Ιντεάλ μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, κάθε Δευτέρα τα δύο άτομα πληρώνουν είσοδο από 5 ευρώ, είναι μια κίνηση έξυπνη που μαζί με της προσεχτική επιλογή τίτλων φαντάζει ικανή να φέρει πίσω στις αίθουσες το κοινό, εύγε.