Xaxakes @ Gagarin 205

(Κείμενο της Έλσας)

Ark festival 2010. Ένα πανέμορφο καλοκαίρι τελειώνει και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το αποχαιρετίσεις αν όχι ένα φεστιβάλ μουσικής, με μπύρα στο χέρι, νέα και παλιά σχήματα, σε ανοιχτό χώρο, με ανοιχτά αφτιά, ανοιχτό μυαλό και ανοιχτές αγκαλιές.

Το live ανοίγει ο Leon με μια πολύ όμορφη και φρέσκια μπάντα, συνεχίζουν κάποιοι καλοπαιγμένοι αλλά αδιάφοροι για τα αφτιά μου ήχοι και στίχοι, ακολουθεί η Monika και κάπου εκεί, την ώρα που μαζεύονται και απλώνονται καλώδια και μουσικά όργανα, αρχίζει χωρίς να το καταλάβουμε η προετοιμασία του εδάφους... Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι πλησιάζουν, σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου, είμαι κουρασμένη και θυμωμένη με κάτι περίεργους ενοχλητικούς τύπους, αλλά δεν έχω σκοπό να φύγω μιας και ποτέ δε λέω όχι σε μια καινούρια μουσική και μια καινούρια γεύση και οι Xaxakes ήταν καινούριοι όχι μόνο για τα αφτιά μου αλλά όπως αποδείχτηκε αργότερα για όλες μου τις αισθήσεις! Ένας τύπος με κόκκινο κοστούμι εμφανίστηκε και η βραδιά απογειώθηκε. Τώρα βρίσκονται στη σκηνή άνθρωποι ώριμοι και έμπειροι αλλά τόσο "ασταμάτητα νέοι" που τείνουν να σε κάνουν να πιστέψεις στην αθανασία και τα παντζάρια του Τομ Ρόμπινς. Τρέλα, χρώμα, κέφι, είναι κάποιες λέξεις που μου έρχονται. Αυθεντικό ποπ και στυλ, δύο ακόμη, ίσως οι πιο αντιπροσωπευτικές. Απόλαυσα πάρα πολύ εκείνη τη συναυλία, απέκτησα λίγες μέρες αργότερα το cd τους "Το valse των ελαφιών" και άρχισα να μαθαίνω διάφορα γι αυτούς. Γκρουπ του 90 λέει και αυτός είναι ο τρίτος τους δίσκος και για μια στιγμή αναρωτιέμαι πού ήμουν, αλλά αμέσως απαντώ ότι δεν έχει σημασία... Έτσι κι αλλιώς ποτέ δε φτάνει ο χρόνος για να ακούσεις και να διαβάσεις όλα αυτά που θες.

Όταν όμως η φίλη μου η Βιβή μου είπε να πάμε στο live στο Gagarin δε δίστασα ούτε μια στιγμή στα 15 ευρώ της εισόδου, αν χρειαζόταν θα έκλεβα, είπα αστειευόμενη, γνωρίζοντας φυσικά ότι το πολύ πολύ να δανειστώ, όπως και έγινε…

Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, η έναρξη της συναυλίας καθυστερούσε, η ανυπομονησία δημιουργούσε εκνευρισμό και έτσι όταν ξεκίνησε τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Όσο περνούσε όμως η ώρα, το σώμα των θεατών άρχισε να αναπνέει, οι παλμοί συντονίστηκαν και για μια ακόμη φορά η μουσική είχε καταφέρει αυτό που μόνο εκείνη μπορεί: να ανοίξει αφτιά, μυαλά και σώματα.

O στιλάτος τύπος εμφανίστηκε αρχικά με μαύρη δερμάτινη αμφίεση, τώρα πια ξέρω ότι πρόκειται για τον Γιάννη Νάστα, η απογείωση είναι σε εξέλιξη και εκείνος δείχνει να το απολαμβάνει, μιλώντας για κρασιά, κωλόμπαρα και ξεκούρδιστες κιθάρες. Κι εμείς το απολαμβάνουμε όμως…

Άγριοι ροκ ήχοι κιθάρας, κόκκινες πανύψηλες γόβες, βιολιά και βιόλες, κορσέδες και τουαλέτες, μπάσο και τύμπανα, στρας, μελωδικά πιάνα, ηλεκτρονικές λούπες και ένα σαξόφωνο βαρύτονο μ α γ ι κ ό ! Οι Xaxakes έχουν χιούμορ, σνομπάρουν τη μιζέρια, είναι τρυφεροί και σέξι! Η ποίηση και η απλότητα των στίχων τους είναι μοναδική. Αν θέλεις να ξέρεις έτσι είναι η ζωή σου λένε, απλή και όμορφη, χωρίς πολλά πολλά, αν θέλεις ζησ' την και καλύτερα, ζησ' την νέος! Έτσι απλά, γεια, παρα ρα ρα παμ παμ!