Τα περασμένα δεν είναι όνειρο - Θοδωρής Καλλιφατίδης

Τα μυθιστορήματα του Καλλιφατίδη χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στη μία υπάγονται τα αστυνομικά και στην άλλη τα αυτοβιογραφικά. Αν και δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο του που να μη μου άρεσε εντούτοις έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα αυτοβιογραφικά. Το Μητέρες και Γιοί είναι ένα βιβλίο που θα έπρεπε να κάνουν δώρο τα παιδιά στους γονείς και πιο συγκεκριμένα οι γιοί στις μητέρες.

Το καινούργιο του μυθιστόρημα αναφέρεται στο σύνολο της ζωής του από τη στιγμή που ο παππούς του τον συνόδευσε στην Αθήνα, όπου ήδη έμεναν οι γονείς με τα αδέρφια του λόγω του εμφυλίου πολέμου και φτάνει στο σήμερα. Αναμενόμενα λοιπόν κάποια γεγονότα της ζωής του, στα οποία έχει ήδη αναφερθεί σε προηγούμενα βιβλία του, επαναλαμβάνονται και εδώ. Εμένα προσωπικά το γεγονός αυτό δεν με ενόχλησε, η γραφή του Καλλιφατίδη έχει την ικανότητα να σε παρασύρει και να σε κάνει να εύχεσαι την ύπαρξη λίγων σελίδων ακόμα.

Παρά το γεγονός πως η πλειοψηφία των γεγονότων ανήκει σε ένα παρελθόν αρκετά μακρινό πια, εντούτοις φαντάζουν τόσο μα τόσο επίκαιρα. Με τόσους νέους ανθρώπους να εγκαταλείπουν την Ελλάδα της ανεργίας αναζητώντας ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον ο λόγος ενός μετανάστη έχει βαρύνουσα σημασία. Σκεφτόμουν τους γονείς που μένουν πίσω, που βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν μακριά. Σίγουρα τα εφόδια των νεομεταναστών είναι περισσότερα και οι συνθήκες καλύτερες, η επικοινωνία με την Ελλάδα πιο εύκολη αλλά η ξενιτιά δεν παύει να είναι ξενιτιά και όταν δεν επιλέγεις να φύγεις αλλά αναγκάζεσαι από τις συνθήκες τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.


Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης γεννήθηκε στους Μολάους Λακωνίας το 1938. Το 1964 έφυγε για τη Σουηδία όπου και ζει μόνιμα. Ίσως σε αυτή την απόσταση να οφείλεται η ματιά που έχει για τα πράγματα και ειδικότερα για όσα σχετίζονται με την ελληνική πραγματικότητα. Αποφεύγει να λιγώσει συναισθηματικά τον αναγνώστη ενώ καταφέρνει να προκαλέσει συναισθήματα συγκίνησης και νοσταλγίας. Φαντάζομαι πως σε συνομίληκους με τον συγγραφέα αναγνώστες το συναίσθημα θα είναι ακόμα ισχυρότερο.

Ο Καλλιφατίδης και ο Αλεξάκης είναι συνδεδεμένοι στο μυαλό μου καθώς και οι δύο είναι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό και γράφουν τόσο στη μητρική τους γλώσσα όσο και σε εκείνην της νέας τους πατρίδας. Επίσης μου φαίνονται συνεχιστές μιας λογοτεχνικής σχολής, με κύριο χαρακτηριστικό τη νοσταλγικότητα, μέλη της οποίας μεταξύ άλλων υπήρξαν ο Λουντέμης και ο Παναγιωτόπουλος. Βεβαία υπάρχουν και αρκετοί συγγραφείς οι οποίοι απέτυχαν στο συγκεκριμένο είδος παταγωδώς και είναι εν μέρει υπεύθυνοι για την προκατάληψη που έχω σε συνήθη θέματα της ελληνικής λογοτεχνίας όπως ο εμφύλιος, η μικρασιατική καταστροφή και τα χρόνια της δικτατορίας...

Εκδόσεις Γαβριηλίδης.

υ.γ Η θέα του καινούργιου μυθιστορήματος του Θοδωρή Καλλιφατίδη μου έφερε στο νου δύο πρόσωπα και στιγμιαία σκέφτηκα να ζητήσω από τον βιβλιοπώλη να μου το τυλίξει για δώρο. Τελικά επικράτησε όμως η προσωπική μου επιθυμία. Σύντομα όμως θα αλλάξει χέρια το βιβλίο. Είμαι περίεργος να ακούσω την άποψη τους σχετικά με την ανάρτηση.

υ.γ2 Και ένα παράπονο. Η τιμή μου φάνηκε τσιμπημένη με αποτέλεσμα να μου χτυπήσουν περισσότερο από το σύνηθες κάποιες παραλείψεις στην επιμέλεια και τη διόρθωση του κειμένου...