Δεν καταλαβαίνω... (#5)

τους ανθρώπους εκείνους που διατυπώνουν βεβαιότητες στηριζόμενοι σε κάτι που πήρε το αυτί τους και αδυνατούν (προφανώς) να υποστηρίξουν. Είναι πολλά τα παραδείγματα στα οποία συναντάται η παραπάνω υποομάδα του πληθυσμού αλλά εγώ θα επιλέξω να αναφερθώ στο "βαρετό και αργό σινεμά του Θεόδωρου Αγγελόπουλου."

Μου έχει συμβεί πολλάκις, απλώς και μόνο να αναφερθώ στο όνομα του σκηνοθέτη και να εισπράξω μια αδικαιολόγητη επιθετικότητα είτε λεκτική είτε συγκεντρωμένη σε μία σύσπαση του προσώπου. Δέχομαι κάποιος να μου πει πως είδε και δεν του άρεσε γιατί α, β, γ.... αλλά να έχει "πλήρη" άποψη και άρνηση δίχως να έχει δει έστω και ένα απόσπασμα το θεωρώ τουλάχιστον προσβλητικό. Κάποτε είχα το κουράγιο και την υπομονή να διαθέσω λίγο χρόνο (χαμένο) για να ακούσω τα επιχειρήματα τα οποία και περιορίζονταν στην (φημολογούμενη) ταχύτητα και στα μονοπλάνα (sic!)...πλέον όχι, προβαίνω άμεσα με τη σειρά μου σε αφορισμό αρκετά επιθετικό, αν δεν έχεις δει μη μιλάς γιατί δεν ξέρεις.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από το χαμό του διοργανώθηκε ένα μίνι αφιέρωμα προβολών σε διάφορους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Είδα ξανά το Ταξίδι στα Κύθηρα σε μία γεμάτη αίθουσα. Δε νομίζω πως διαθέτω τις λέξεις εκείνες τις ικανές να περιγράψουν τα συναισθήματά μου τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τη λήξη της προβολής. Ευτυχώς για το σύνολο του έργου του υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία και όχι μόνο στα ελληνικά, αν και η εμπειρία της θέασης υπερβαίνει τις αναλύσεις.

Θυμήθηκα όμως μια ιστορία που συνέβη πριν χρόνια και για μένα είναι χαρακτηριστική της επίδρασης που μπορεί να έχει η τέχνη στον άνθρωπο.

Στα πρώτα επαγγελματικά τους βήματα κάποιοι φίλοι, πρώην συμφοιτητές, αποφάσισαν να ενώσουν τις οικονομικές τους δυνάμεις και να συγκατοικήσουν στο ποθητό αθηναϊκό κέντρο. Το σπίτι δεν άργησε να μετατραπεί σε κέντρο διερχομένων λόγω της στρατηγικής του θέσης. Η ύπαρξη προτζέκτορα του έδωσε επιπλέον ένα χαρακτήρα κινηματογραφικό με απανωτές προβολές για όλα τα γούστα. Ένα βράδυ, μετά από πολλές αναβολές, αποφασίζεται η προβολή της ταινίας Το λιβάδι που δακρύζει. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις ενστάσεις που θα διατυπωθούν ήμασταν αποφασισμένοι να πολεμήσουμε για την επιλογή μας. Μην τα πολυλογώ το δωμάτιο γέμισε ασφυκτικά, νομίζω ότι ήμασταν πάνω από δέκα άτομα, οι ενστάσεις κατέληξαν στο βρόντο και η προβολή ξεκίνησε. Μετά από ένα νευρικό πεντάλεπτο κατά τη διάρκεια του οποίου οι παρόντες επιχειρούσαν κυρίως να βολευτούν στα - αυτοσχέδια στην πλειοψηφία τους- καθίσματα, επικράτησε μια ανατριχιαστική σιωπή, απίστευτη πραγματικά. Σχεδόν τρεις ώρες μετά, η λήξη της ταινίας μας βρήκε όλους γοητευμένους αν και σωματικά ταλαιπωρημένους. Η τουαλέτα απέκτησε ουρά αφού κατά τη διάρκεια κανείς δεν πήγε να την επισκεφτεί. Τα κινητά, μετά από ένα μήνυμα που ακούστηκε στα πρώτα λεπτά, πέρασαν στο αθόρυβο. Κανείς δεν κοιμήθηκε και κανείς δεν το μετάνιωσε. Μια παρέα ετερόκλητων ατόμων ως προς τα γούστα και τις προτιμήσεις κατάφερε να συνυπάρξει σε αρμονία και να βιώσει την εμπειρία του σινεμά των δημιουργών.

Νομίζω πως υπεύθυνη για το στερεότυπο είναι σε μεγάλο βαθμό η ξενομανία ως προς την καλλιτεχνική αυθεντία. Μη νομίζετε πως είναι μόνο δικό μας χαρακτηριστικό. Φίλος μου Ιταλός, που πραγματικά αγαπούσε το παγκόσμιο σινεμά μου εξομολογήθηκε κάποτε πως δεν είχε ποτέ του παρακολουθήσει ταινία των μεγάλων του ιταλικού σινεμά γιατί πίστευε πως δε θα του αρέσει. Όταν είδε το 8 1/2 άλλαξε γνώμη...

Τα στερεότυπα πρέπει να σπάνε και όχι να αναπαράγονται. Αν δε θες να δεις μη δεις αλλά μην εκφέρεις άποψη ρε γαμώτο.

 υ.γ Επίσης αν θες να έχεις άποψη για τα αγγελοπουλικά μονοπλάνα (και με την προϋπόθεση πως ξέρει τι σημαίνει στην κινηματογραφική ο όρος) θα σου πρότεινα να δεις απλώς την αρχή από την ταινία Το βλέμμα του Οδυσσέα...