Hamlet Νεκροθάφτες @Beton7

 (Πήγαμε παρέα  με τη Χ. στην παράσταση, της ζήτησα να γράψει κάτι, δέχτηκε. Την ευχαριστώ)

 (γράφει η anadysi)

Ξέρεις πως έχω μια μανία με την αρχή των πραγμάτων τόσο μεγάλη που, όταν διηγούμαι μια ιστορία, αρχίζω σχεδόν πάντα από το τέλος:


Ρωτάει ο Άμλετ δηλαδή τον πρώτο νεκροθάφτη:
Μέσα σ’ αυτό τον τάφο ποιος πρόκειται να μπει;

Ξαναδιαβάζω την τραγωδία μετά από καιρό, μετά από την παράσταση ψάχνω να βρω τη σύνδεση: Υπήρξε μία σκηνή, συνθετική και απορρυθμιστική που εδώ θα παραθέσω αντί για όλες:

Πριν μπει λοιπόν ο Άμλετ στη σκηνή, τα δυο κοράκια συζητούν, με αφορμή το θάνατο, για την πολιτική∙ κι ο πρώτος νεκροθάφτης, καθισμένος ‘εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως’, κάνει μια αναδρομή στις πιο τρανές και φοβερές επαναστάσεις, σαν να τανε το πρώτο ραντεβού με την κοπέλα του, το πρώτο τους φιλί, η πρώτη   εκδρομή, η πρώτη ερωτική συνομιλία και η πρώτη με το σώμα επαφή. Καθώς προχωράει αυτή τη διπλή εξιστόρηση, κυλιέται εκστασιασμένος στο γρασίδι, δίπλα σε τάφους ανοιχτούς∙  αχνίζει ακόμα αίμα , κι είναι το χώμα μούσκεμα απ’ τα  δάκρυα.

Σύνδεση καταρχήν εφηβική, και καταρχάς, σύνδεση τω παιδιών των λουλουδιών, και της δεκαετίας του εξήντα. Επαναστατική κραυγή και έρωτας. Έπειτα, στη δεκαετία του εβδομήντα, έρωτας και πολιτική. Σχεδόν μισός αιώνας έχει περάσει,  κι η σύνδεση δε λέει να ξεθωριάσει. Σ’ ένα πανί προβάλλονται πανσέδες και ανθρωπόμορφες σκιές . Θυμίζει η ατμόσφαιρα κάτι από Tim Burton, λουλούδια λειτουργούνε σαν νομίσματα κι ο έρωτας, η μόνη αυταπόδεικτη αξία. Ο θάνατος; Κατεξοχήν μονάδα μέτρησης του χρόνου ακριβείας.

 

THE DEATH CARD (FROM THE LOVER'S PATH TAROT)

Η σύνδεση ωστόσο καταξιώνεται αμέσως παρακάτω, και με την είσοδο του Άμλετ στη σκηνή. Γιατί καθώς επί σκηνής παίζεται γκολφ με τα κρανία των νεκρών, υπάρχει κι ένα λεκτικό πιγκ πογκ που από-συνδέει ό,τι μετράει στη ζωή κι ό,τι μετράει στο θάνατο: Το πένθος είναι τελικά ένα γερό μεθύσι που μ’ έφερε αντιμέτωπη με ένθεο  εκείνη τη στιγμή ηθοποιό, που καβαλούσε πόδια και καθίσματα και ώμους και με μια φράση κάρφωνε στα μάτια όλους τους κοινούς θνητούς - και για το λόγο τούτο εκλεκτούς-  (θεατές;): ‘ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ’. Όποιος ποτέ δε γλέντησε, δε μέθυσε, δε γιόρτασε μετά από του δικού του ανθρώπου το θανατικό ταξίδι, σ’ αυτή τη φράση αναρίγησε από δέος. Οι υπόλοιποι κοιταχτήκαμε συνωμοτικά. Εγώ ζάρωσα δίπλα σου, να μη με αγγίξει ο Χάρος, κι εκείνος πιάστηκε γερά απ’ τον ώμο μου και διάλεξε μιαν άλλη: ΠΟΙΑ;


-Ο Άμλετ παίρνει τώρα απάντηση, σαφή-:
‘Κάποια που ήτανε γυναίκα, άρχοντά μου,
που όμως τώρα -την ψυχή της ν’ αναπαύσει-  είναι νεκρή’.

Ο χορός του τέλους γίνεται πίσω απ’ το πανί, και μπροστά κείται η μορφή της Οφηλίας σχηματισμένη από χώμα. Πεθαμένη ή –απλά- θνητή.

Η επανάσταση είναι τελικά ένα γερό μεθύσι, σαν τον έρωτα, λέω καθώς παρατηρώ και πάλι την ταμπέλα όπως φεύγουμε απ’ το θέατρο. Πάμε για το μετρό Κεραμεικού, και το μάτι μου πέφτει στην Οδό Περσεφόνης. Έξι μήνες πάνω στη γη, έξι μήνες κάτω, στον Άδη. Να μοιράσεις το χρόνο ακριβοδίκαια, αυτή είναι η επανάσταση. Γιατί όσο πιστεύεις ότι η ζωή κρατάει λίγο και ο θάνατος αιώνια, θα θέλεις να ερωτεύεσαι για πάντα και θα επιμένεις να μη σκοτωθείς ποτέ.

info:  Η Ομάδα Θέατρο του Πανικού (theatrotoupanikou.gr) παρουσιάζει την παράσταση Άμλετ-Νεκροθάφτες στο Θέατρο Beton7 (Πύδνας 7, Κεραμεικός) για ακόμα δύο παραστάσεις, Τετάρτη 24/4 στις 22:00 και Πέμπτη 25/4 στις 20:00.