Ο λόφος

Κοίτα εκείνον το λόφο εκεί έξω·
ποτέ δε θα μάθουμε τι κρύβει
θα πεθάνουμε εδώ, στην ασφάλεια της πεδιάδας,
ατσαλάκωτοι πρωταγωνιστές του σινεμά
και θα λέμε:
ωραία η ζωή, άσχημο πράγμα ο θάνατος.

Θα μιλάμε με σιγουριά,
όπως κάποιοι που τα έζησαν όλα
και δε θα έχουμε ανέβει ποτέ στο λόφο,
δε θα έχουμε δει ποτέ τη θέα που κρύβει.

Θα σκαρώνουμε γιορτές στα λιβάδια αυτά
θα τραγουδάμε τη χαρά
θα ευχαριστούμε το θεό για τα γόνιμα εδάφη
θα μεθάμε για να ξεχνάμε.

Η σκιά του, το απόγευμα αργά, μας προκαλεί όμως μια προσωρινή ανασφάλεια,
τα παιδιά μαζεύονται γρήγορα στο σπίτι,
τα καφενεία κατεβάζουν τα ρολά,
όλοι στέκουν αμίλητοι,
κανείς δεν έχει το θάρρος να στρέψει το βλέμμα προς το λόφο,
εκεί που είναι ακόμα μέρα.

Κάποτε, θυμάμαι, πάνε χρόνια, κάποιος έριξε την ιδέα να τον ανατινάξουμε
έγιναν δωρεές, αγοράστηκε η απαραίτητη ποσότητα δυναμίτη
όμως, την τελευταία στιγμή δειλιάσαμε,
δεν το παραδεχτήκαμε βέβαια ποτέ,
πείσαμε τον εαυτό μας πως τελικά αδιαφορούμε,
πως το μόνο που αξίζει για μας είναι η εύφορη πεδιάδα,
τα σπαρτά που μας χαρίζουν τον καρπό,
τα ζώα,
που με το γάλα τους μεγαλώνουμε τα παιδιά μας,
και με το μαλλί τους προστατευόμαστε από την κρύα σκιά του.

Αφαιρέσαμε το λόφο από τους σχολικούς χάρτες
που μόνο την πεδιάδα μας δείχνουν πια,
αποκαλούμε τη σκιά αυτή νύχτα,
λέμε παραμύθια στα παιδιά,
με φαντάσματα
και με τέρατα που διψάνε για αίμα,
επινοήσαμε εχθρούς που ορέγονται τα εδάφη μας,
σφραγίσαμε τα παράθυρα που έβλεπαν στο λόφο,
χτίσαμε ένα μεγάλο τείχος για να προστατεύσουμε τον κόσμο μας,
και ζούμε εμείς καλά
και τα παιδιά μας ακόμα καλύτερα,
αφού δε θα μάθουν ποτέ,
αντίθετα με μερικούς από εμάς
που δυσκολεύονται να ξεχάσουν
και που η ανάμνηση του λόφου τούς βάζει σκέψεις,
για εκστρατείες.



[πρώτα ήρθαν οι λέξεις, ύστερα το σκηνικό και τέλος, τους τελευταίους μήνες, το βίωμα]