Το όνομά μου είναι Μάνο. Μάνο απ' το Χέρι, το χέρι που δουλεύει, έτσι όπως λέγονται πολλοί ακόμα της δικής μου κάστας, ή απ' τον Εμμανουήλ, τον Μανώλη, τον Μανόλο, αυτό το όνομα του παλιού θεού που λίγοι πια ελπίζουν ότι μπορεί κάτι να σώσει ή να φέρει στον κόσμο.
Είναι το είδος της λογοτεχνίας που με ξεκουράζει, με χαλαρώνει και με αναγκάζει να ανεβάσω αναγνωστικούς ρυθμούς, να ξενυχτήσω ή να ξημερώσω. Αναφέρομαι στη λογοτεχνία του φανταστικού, με τα ταξίδια στο μέλλον και τις δυστοπίες που περιγράφουν, τους κόσμους που χτίζονται πάνω στα θεμέλια ή τα ερείπια του σημερινού. Οι φακοί που τοποθετούν οι δημιουργοί, διαμέσου των οποίων προβάλλεται η πραγματικότητα, η φαντασία τους που οργιάζει ελεύθερη, οι λέξεις που επινοούν για να περιγράψουν όσα πρόκειται να συμβούν, η απλότητα και η ακρίβεια της γραφής, οι κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές προεκτάσεις, η κριτική ματιά· αυτά, ανάμεσα σε άλλα, αποζητώ σε κάθε αναγνωστική μου επαφή με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές το επιστημονικό κομμάτι δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από μια πρόφαση για όλα τα υπόλοιπα. Προτιμώ τα σύγχρονα σε σχέση με τα παλιότερα έργα επιστημονικής φαντασίας, πρωτοποριακά και σημαντικά σίγουρα, όμως το μέλλον που περιγράφουν μοιάζει κάπως παρωχημένο πια και η ανάγνωσή τους προσφέρει συγκινήσεις διαφορετικές, με αξία μάλλον ιστορική/παρελθοντική και κρυμμένο το διακύβευμα της πραγματοποίησης ή μη της προφητείας. Και σε αυτή την περίπτωση η διαχρονικότητα διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι.
Η Άγρια Ακρόπολη του Νίκου Μάντη ικανοποίησε όλα όσα παραπάνω περιέγραψα. Ο συγγραφέας επιτυγχάνει ήδη από την αρχή στην πλέον απαιτητική πρόκληση: να μπάσει τον αναγνώστη στην πραγματικότητά του, γρήγορα και αβίαστα. Ύστερα, διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο στηριζόμενος στα ευρήματα και την εξέλιξη της ιστορίας η οποία διαθέτει όλα τα γνώριμα συστατικά του είδους, δίχως όμως αυτό να αποτελεί σε καμία περίπτωση κάτι το αρνητικό, μα αντιθέτως συνεισφέρει στην οικειότητα που νιώθει ο "φιλοξενούμενος" αναγνώστης στο έτος 2159 μ.Χ. όπως ο συγγραφέας το οραματίστηκε.
Για την υπόθεση δε θα μιλήσω, αρκεί το εναρκτήριο απόσπασμα. Το εξώφυλλο, που αρχικώς με ξένισε, πρέπει να παραδεχτώ πως είναι ταιριαστό.
Αν στην πρώτη παράγραφο του κειμένου αυτού βρίσκετε τον εαυτό σας, θα σας ικανοποιήσει.
υ.γ Λίγες μέρες μετά την ανάγνωση αυτή, κάποιος μου είπε πως η Ιωάννα Μπουραζοπούλου ετοιμάζει κάτι καινούριο. Προσμονή.
Πρωτοδημοσιεύτηκε στα Χανιώτικα Νέα.
Εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου