Μνήμη ασθενής, σαφέστατα ασθενής, μα οδοιπόρος, της είπα. Ετοιμόλογος, έτσι ένιωσα. Σαν σήμερα γνωριστήκαμε, μου είπε, κι εγώ το είχα ξεχάσει, όχι ότι γνωριστήκαμε, πώς θα μπορούσα άλλωστε, μα την ακριβή ημερομηνία.
Αργότερα, το ίδιο βράδυ, όταν εκείνη κοιμόταν κι εγώ υποχωρώντας είχα σβήσει το φως, σκεφτόμουν περαιτέρω το τσιτάτο που είχα σκαρώσει, αυτό σκεφτόμουν και όχι τον χρόνο που είχαμε περάσει μαζί. Σκεφτόμουν τη διττή φύση εκείνης της γυναίκας που μας φιλοξένησε ένα βράδυ, παραμονή δεκαπενταύγουστου στο νησί. Από τη μία η πίστη της, βαθιά και ακλόνητη, δίχως ερωτήματα, να προστάζει νηστεία, από την άλλη η έμφυτη ροπή προς τη φιλοξενία. Εξαιρείστε, είπε, σερβίροντάς μας το αρτύσιμο δείπνο, απαλλάσσοντας αμφότερους από την αμαρτία. Τότε, σε μια ακόμη επίδειξη ετοιμολογίας, παραλίγο να πω: δεν αναφέρεται στους ταξιδιώτες μα στις εγκύους. Ευτυχώς δεν είπα τίποτα, και γιατί θα τη στεναχωρούσα, και γιατί θα επρόκειτο για την παρερμηνεία μιας φράσης δίχως γλωσσική και επιστημονική βάση.
Βέβαια, θα προτιμούσα μια μνήμη εγκυμονούσα, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
υ.γ περισσότερα για τον μύθο της εγκύου που εξαιρείται της νηστείας μπορεί κανείς να βρει εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου