Ασήμαντος

Έφυγε, κι εγώ νιώθω πάλι σημαντικός, του είπα. Και δεν είναι καλό αυτό;, με ρώτησε. Όχι, του είπα, δεν είναι, είναι η επιστροφή σ' ένα τεράστιο εγώ, ή τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ. Εκείνος επέμεινε για εξηγήσεις, κι εγώ, σημαντικός πια, δεν τις αρνήθηκα.

Αυτή ήταν η διαφορά με τις προηγούμενες φορές, η βασικότερη από τις διαφορές, γιατί αναπόφευκτα κάθε τι καινούργιο έχει διαφορές σε σχέση με το παλιό, αυτό αποδεικνύει την εξέλιξη, την προσωπική εξέλιξη· κάποιοι την εξέλιξη αυτή την ονομάζουν ωρίμανση αλλά δεν είμαι σίγουρος πως συμφωνώ απόλυτα με τη διατύπωση αυτή.

Ένιωθα ελαφρύς και ασήμαντος, ικανός να κάνω τα πλέον σημαντικά, για μένα, πράγματα, απαλλαγμένος από το βάρος της ύπαρξης, χωρίς προσπάθεια και δεύτερες σκέψεις, μια εμπειρία φυσική, και γι' αυτό ομαλά χωνεμένη, με τη θέση μου στον κόσμο, την ελάχιστη θέση μου στον κόσμο αυτό, που συνεχίζει να γυρίζει και να προχωρά χωρίς να του καίγεται καρφί για μένα.

Δεν σε καταλαβαίνω, νομίζω, είπε.

Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα, ίσως έπρεπε να είχα δοκιμάσει τότε, όταν συνέβαινε, γιατί από την πρώτη στιγμή κιόλας, και αυτό είναι το όμορφο, είχα επίγνωση αυτής της μεταμόρφωσης, αυτής της ισοπέδωσης του παλιού και της ανέγερσης του νέου. Ήταν κάτι που συζητούσαμε συχνά στις ατελείωτες βόλτες μας στην πόλη. Τη μία στιγμή αποχαιρετιστήκαμε και την επόμενη ένιωσα πάλι σημαντικός, σαν εκείνους τους ανθρώπους που λένε: μια μέρα δεν πήρα ομπρέλα κι εγώ, και βρέχει, τόσο γκαντέμης είμαι. Έτσι λένε και νιώθουν σημαντικοί και σπουδαίοι, στο κέντρο του σύμπαντος. Τη μια στιγμή αποχαιρετιστήκαμε  και την επόμενη ένιωσα πάλι σημαντικός, καθώς άναψε το κόκκινο φανάρι, τη στιγμή που, όσο τίποτε άλλο, εγώ ήθελα μόνο να διασχίσω τον δρόμο. Έτσι του είπα, και εκείνος γέλασε, ίσως του φάνηκε χαζό το παράδειγμα, ίσως χαριτωμένο, δεν ξέρω, όμως ήταν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα που είχα να δώσω, το πρώτο δείγμα της επαναφοράς στη σημαντικότητα.