Κάποτε

Κάποτε μας αρκούσε μια σκηνή και ένας υπνόσακος. Α, κι ένα υπόστρωμα από εκείνα τα γαλάζια, τα οποία φεύγοντας μάταια προσπαθούσαμε να χωρέσουμε στους κάδους σκουπιδιών, διαλυμένα καθώς ήταν μετά από τόσες μέρες, δεν ήταν τίποτα άλλο πια παρά ένα περιττό βάρος για το ταξίδι της επιστροφής. Έτσι κάναμε διακοπές κάποτε. Τώρα πιστεύουμε στην οργάνωση ακόμα και αν πρόκειται για ένα σαββατοκύριακο. Στρώμα που φουσκώνει με θόρυβο, καρέκλες και τραπεζάκι, φως και αυτονομία για τα κινητά. Μεταφέρουμε ένα μέρος του σπιτιού μας, άλλος μικρότερο και άλλος μεγαλύτερο, αρκεί να βρεθούμε ανάμεσα σε δέκα δέντρα και δίπλα στη θάλασσα.

Κάποτε αποφασίζαμε το ταξίδι τελευταία στιγμή, αργά το βράδυ για την επόμενη το πρωί, πρωί που θα ήταν μεσημέρι με όρους σημερινούς. Αναρωτιόμαστε συχνά: μα πώς το κάναμε; Εμπιστευόμασταν άγνωστους οδηγούς, απροσδιόριστα και αβέβαια δρομολόγια πλοίων και λεωφορείων, και πάντα, ως δια μαγείας, όλα έβαιναν καλώς, ή έτσι μας φαίνονταν, έστω. Τώρα, εκτός από την εναγώνια προσπάθεια για άδεια, υπολογίζουμε ανταποκρίσεις, κάνουμε κρατήσεις και ερευνούμε στο διαδίκτυο.

Το καλοκαίρι στη μεγάλη πόλη έρχεται ξαφνικά. Ένα πρωί ξυπνάς ιδρωμένος και η μυρωδιά στον δρόμο σε ξεσηκώνει, τότε κοιτάς γύρω σου και βλέπεις την πόλη άδεια, τους ρυθμούς ράθυμους, τότε συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι προ τετελεσμένων γεγονότων, ο χρόνος μετράει αντίστροφα, και όποιος δεν μαγείρεψε έγκαιρα θα μείνει, κατά πάσα πιθανότητα, νηστικός. Και το καλοκαίρι μοιάζει να επιδρά ισχυρότερα στην ψυχολογία απ' ό,τι η άνοιξη, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, η ανάγκη να είσαι έξω, να καταστρώνεις πλάνα, να κοιμάσαι αργά, μια αίσθηση αντίστιξης ενώ η ζωή συνεχίζει για τους περισσότερους με τους ίδιους ρυθμούς, η κόπωση είναι γλυκιά, όμως εξακολουθεί να είναι κόπωση, τα δυσάρεστα μαντάτα που τα παίρνεις αβίαστα, διογκώνονται υπό το βάρος του αμείλικτου χρόνου, η μοναξιά, ακόμα και χρήσιμη στο κρύο, χτυπά την πόρτα με μανία.

Εδώ είναι που επαφίονται οι ελπίδες για ξεκούραση και διακοπή, η ζητούμενη παύση για τη φθινοπωρινή επανεκκίνηση, για την πολυπόθητη επανακκίνηση, τώρα είναι απαραίτητη η μαγεία, ο χρόνος να συμβούν όλα εκείνα για τα οποία δεν μπορεί να κάνει και πολλά κανείς, απλώς να περιμένει και να προσδοκά στηνεύνοια της τύχης και στη συγκυρία, βλέποντας έτσι τη χαραμάδα του μεταφυσικού να μεγαλώνει και τον ορθολογισμό να πισωπατά.

Κάποτε έγραφα: είναι τα καλοκαίρια που φέρνουν τους χειμώνες της ζωής. Τότε πίστευα, μάλλον δίχως να το έχω σκεφτεί αρκετά, στην ταύτιση του χειμώνα με τη δυσκολία. Σκέψη μάλλον ρομαντική, χαζά ρομαντική, την οποία τώρα θα επαναδιατύπωνα: είναι τα καλοκαίρια που καθορίζουν τους χειμώνες της ζωής.