Το τρικ

Όταν ο χρόνος τρέχει, τρέχει πάντα προς δύο κατευθύνσεις: προς τα εμπρός και καταπάνω μου. Τον ακολουθώ αναγκαστικά, καθώς οι μέρες περνούν όπως το τοπίο έξω από το παράθυρο ενός τρένου, μια θολή ματιά, ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Τον ακολουθώ -επαναλαμβάνω το ενεργητικό σχήμα, για να δείξω την πυγμή μου, εγώ τον ακολουθώ, δεν με παρασέρνει εκείνος- και αργώ να το συνειδητοποιήσω, παρότι κάτι εξ αρχής με ενοχλεί και με ζαλίζει. Η ορμή είναι ένα από τα δυναμικότερα φυσικά φαινόμενα και πώς να αντισταθείς -σε πρώτη φάση- και πώς να ξεφύγεις -σε δεύτερη. Από δική του αδυναμία ή γενναιοδωρία, κάποια στιγμή η ένταση εξασθενεί -συνηθίζεις μωρέ, μου είπε εκείνη- και εκείνη τη στιγμή, σαφέστατα ζαλισμένος, καταφεύγω σε ένα τρικ: βάζω όπισθεν. Το σύστημα κίνησης μπλοκάρει προσωρινά, ενώ ακούγονται παράξενοι και ανησυχητικοί ήχοι. Όμως, σύντομα, η δίνη με ξεφορτώνεται.

Το τρικ το έμαθα με κόπο, και επίπονα. Υπάρχει ένας άνθρωπος να ευχαριστήσω γι' αυτό. Ίσως με μισόλογα να το έκανα κάποια στιγμή, αλλά η ιστορία τελείωσε με εμένα να λέω: θα σου τηλεφωνήσω εγώ όταν είναι· και δεν το έκανα μέχρι τώρα. Πέρασαν, αισίως, δεκαοχτώ μήνες από τότε. Ναι, σύμφωνοι, μέσα μου ήταν το πρόβλημα, μέσα μου και η λύση. Ισχύει σχεδόν απόλυτα αυτό. Όμως κάποιος ή κάτι απαιτείται για την ανάδυσή του. Θα σου τηλεφωνήσω εγώ όταν είναι· έτσι τελείωσε η ιστορία.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω διακρίνεις την εξέλιξη. Μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Ένα σημείο στο σήμερα και ένα στο χτες, η μέτρηση του διανύσματος και η σύγκριση. Και ξάφνου το παρόν μοιάζει πιο βιώσιμο. Δεν ήταν όλα μάταια.

Είναι αστείο που ήθελα να γράψω ένα κείμενο απλώς για να πω: όταν το παρόν με σαρώνει επιχειρώ -με την πρώτη απανεμιά- να κοιτάξω προς τα πίσω. Ήθελα επίσης να πω: θέλω να διαβάσω ξανά την Ταυτότητα του Μίλαν Κούντερα και τον Λύκο της Στέπας του Έρμαν Έσσε. Και δεν είναι μια επιθυμία ανεξάρτητη της περιόδου. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που τρέχει, είναι και όλα εκείνα τα βιβλία που εμφανίζονται, κάθε χρόνο τέτοια περίοδο, και δημιουργούν ένα αίσθημα ιλίγγου: θέλω κι εκείνο, θέλω και το άλλο, και πότε θα προλάβω;

Όμως, όταν ξεκινάς να πεις κάτι απλό, παραμονεύουν συχνά παγίδες. Μία παγίδα: οι απλήρωτοι λογαριασμοί. Ακόμα μία: η λέξη που θέλει να γραφτεί μετά την τελευταία τελεία. Και μια τρίτη: το αίσθημα ελευθερίας: ό,τι θέλω θα πω.

Σήμερα είναι πάλι Δευτέρα.