Εδώ και καιρό είχα στην άτυπη λίστα με τα προσεχώς την νουβέλα αυτή του Γιάννη Μακριδάκη. Συμβαίνει ενίοτε να πέφτω συνεχώς επάνω σε κάποιον συγγραφέα και συχνά αυτό το θεωρώ ως κάποιου είδους σημάδι. Ανάμεσα στις αναφορές τις σχετικές με τα βιβλία του, έτυχε κάποια στιγμή να παρακολουθήσω κάποια συνεντευξή του στο διαδίκτυο, της οποίας το λινκ δυστυχώς δεν μπορώ να βρω αυτή την στιγμή.
Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της νουβέλας αυτής αποτελεί η ιδιαίτερη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, γραπτή αποτύπωση της χιακής διαλέκτου. Δεν με ξένισε, πώς αλλιώς άραγε θα μπορούσε να αποτυπωθεί διαφορετικά η ιστορία του καπτα-Σίμου και της βάρκας του της Δεσπινιώς; Δεν είναι το μικρό μέγεθος μόνο που σε αναγκάζει να το διαβάσεις απνευστί, είναι και η γλώσσα. Συχνά ξεχνάμε στο βωμό της ιστορίας, τον πρωτεύοντα ρόλο της γλώσσας στην λογοτεχνία, και ευτυχώς υπάρχουν τέτοια κείμενα για να μας το θυμίζουν.
Το Λευτερό ο καβγατζής, ο Νικολής η Μουγγριά, ο Λάμπης ο λιμενικός και ο Πέτρος ο καθηγητής συντροφεύουν τον καπτα-Σίμο στην κηδεία του. Λίγες μέρες πριν πέθανε πάνω στο Δεσπινιώ, σκαρί αβύθιστο, τις ίδιες μέρες ο πρωθυπουργός από το Καστελόριζο ανακοίνωνε τα γνωστά πλέον σε όλους μας μαντάτα.
Η θάλασα κυριαρχεί, ο μόχθος του ψαρά και η αλμύρα της θάλασσας. Αλλά ο συγγραφέας δεν αφήνει ασχολίαστη την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας.
Μικρή σε έκταση αλλά σφιχτή σε δομή η αξιολογότατη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη μας δίνει μια εικόνα της "κρίσης" μακριά από τα αστικά κέντρα και χωρίς να χρειαστεί να φωνάξει καταφέρνει να ακουστεί σε όποιον θέλει να την ακούσει.
Ο Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε στην Χίο το 1971, σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό Πελινναίο.
Εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου