Το τελευταίο μυθιστόρημα του Σωτάκη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Κέδρος, μοιάζει με ένα προσωπικό στοίχημα για τον συγγραφέα. Αυτή τη φορά επιλέγει να αποχωριστεί το γνώριμο έως τώρα στίγμα του και να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Τα προηγούμενα βιβλία του στηρίζονταν σε μια συνθήκη η οποία έφερνε τον βασικό ήρωα απέναντι στον κόσμο, κάτι το οποίο δε συναντάται εδώ.
Πρόκειται για την ιστορία της Θάλχης, ενός χωριού όπου οι κάτοικοι ζουν σε πλήρη αρμονία τόσο με τους συγχωριανούς τους, όσο και με τη φύση, παράδεισος επί γης. Σπάνια νιώθουν την ανάγκη να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Αντίθετα με τα γύρω χωρία τα οποία έπληξε η αστυφιλία, η Θάλχη καταφέρνει να κρατήσει τους νέους ανθρώπους προσφέροντας δουλειές και ένα ευοίωνο μέλλον. Ώσπου μια μέρα όλα αλλάζουν και το κακό χτυπά το χωριό, ο θάνατος αποτελεί πια μέρος της καθημερινότητας. Κεντρικός ήρωας είναι ο Μάριος, από την οπτική του γωνία ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη της ιστορίας. Χαρακτήρας κλειδί είναι επίσης η κοπέλα του, Δέσποινα, η οποία έχει θέσει ως στόχο να ολοκληρώσει επιτέλους τη συγγραφική της ιδέα με αποτέλεσμα να περνά τον περισσότερο χρόνο της μπροστά από την γραφομηχανή. Ο Μάριος θα πρωτοστατήσει στις πρωτοβουλίες για τη διαλεύκανση της παράξενης αυτής κατάρας…
Φαντάζομαι πως για έναν δημιουργό φτάνει η στιγμή να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, να νιώσει κάπως άβολα μπροστά στη λευκή κόλλα χαρτί, να επαναπροσδιορίσει εντός του την ανάγκη για έκφραση. Στα μάτια ενός αναγνώστη, εξοικειωμένου με το σωτακικό σύμπαν, Ο θάνατος των ανθρώπων φέρει πολλά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του συγγραφέα. Τα παράξενα ονόματα κάποιων ηρώων, το φανταστικό μέρος στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία, η καφκική ατμόσφαιρα, η παραβολή πίσω από την ιστορία.
Δεν είμαι σίγουρος για το αν η παρούσα οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδος αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για το βιβλίο αυτό. Ο συγγραφέας, πιο ξεκάθαρα από ότι στα προηγούμενα έργα του, επιλέγει να τοποθετήσει στο μικροσκόπιο της παραβολής του την κοινωνία. Τα πρόσωπα, αν και σκιαγραφούνται σε ικανοποιητικό βαθμό, μένουν σε δεύτερο πλάνο. Ο Σωτάκης καταφέρνει και σε αυτό το μυθιστόρημα να κρατήσει τον αναγνώστη σε αγωνία για την τελική έκβαση της ιστορίας με αποτέλεσμα το βιβλίο να διαβάζεται σχεδόν απνευστί.
Η απόφαση του συγγραφέα να τοποθετήσει μια άνω τελεία στη συγγραφική του πορεία, μας αποτρέπει από μία άμεση σύγκριση με το προηγούμενο έργο του και δημιουργεί αναμονή για το επόμενο συγγραφικό του βήμα.
Ο θάνατος των ανθρώπων είναι το έκτο μυθιστόρημα του συγγραφέα.
Εκδόσεις Κέδρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου