Ο καιρός ήταν ιδανικός ,μουντός και βροχερός, μέρες παράταιρες σε αυτή την εποχή του χρόνου. Κατέβασα το πορτατίφ στο πάτωμα θυσιάζοντας έτσι την οπτική άνεση στο βωμό του κατάλληλου σκηνικού. Χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και γύρισα την πρώτη σελίδα.Ο Λάβκραφτ είναι μάστορας του τρόμου, από την πρώτη κιόλας γραμμή σε κάνει να νιώθεις άβολα, οι ήχοι της πόλης αποκτούν μιαν άλλη βαρύτητα, οι σκιές από το φως σα να κινούνται.
Ο ήρωας επιστρέφει, χρόνια μετά, στην πόλη στην οποία έζησε ένα μικρό διάστημα ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Μάταια προσπαθεί να εντοπίσει την οδό στην οποία βρισκόταν το διαμέρισμα στο οποίο έμενε, κανείς από τους κατοίκους δεν ξέρει που βρίσκεται, σε κανένα χάρτη δεν αναγράφεται. Στο δώμα της πολυκατοικίας έμενε ο μουσικός Έριχ Ζαν, κάθε βράδυ οι μελωδίες στοίχειωναν τον ύπνο του ήρωα. Μια μέρα του ζήτησε να τον επισκεφθεί στο σπίτι του. Τότε ήταν που οι εξηγήσεις έπαψαν πια να είναι λογικές...
Το διήγημα συνοδεύται από ένα αρκετά μεγάλο σε έκταση επίμετρο το οποίο υπογράφουν ο Ντένι Λέβι και ο Μισέλ Γκρανζέ. Εκεί κατέφυγα μετά το πέρας της ανάγνωσης με την ελπίδα της αποσύνδεσης από την ιστορία λίγο πριν κοιμηθώ. Η ανάλυση των δύο, σχεδόν κάθε λέξης του διηγήματος, με άφησε μετέωρο σχετικά με το ορθόν της επιλογής μου. Το επόμενο πρωί όμως κατάλαβα πως μάλλον σε αυτούς οφείλω τον σχετικά καλό ύπνο. Ήταν τόσο αναλυτική η προσέγγιση στο έργο που κατάφερε στιγμιαία να αραιώσει την επίδραση του διαλύματος.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές λίγα πράγματα θυμάμαι από το επίμετρο, ενώ αντίθετα η αίσθηση του διηγήματος είναι ακόμα παρούσα εντός μου.
Μετάφραση Αντρέας Τσάκας.
Εκδόσεις Αιγόκαιρως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου